Blauw

Blauwe kleurstof werd gewonnen uit de Wede Isatis tinctoria, de enige bron van natuurlijk blauw die bij ons inheems is. Bekender is de Indigostruik Indigofera tinctoria afkomstig uit India.
Wede was 2000 jaar geleden al bekend in Egypte. De productie van kleurstof ging ongeveer als volgt: in juli werden de planten geoogst, vlak voor de bloei. De bladeren werden vochtig gemaakt en gemalen, waarna een brei ontstond die ging gisten. Dan werden er bollen van gedraaid, die werden gedroogd en opgeslagen. Deze bollen leverden een gele kleurstof die oplosbaar was in water. Textiel werd in deze gele kleurstof geweekt.
De ververij vond plaats in ‘urinekuipen’:  men gebruikte namelijk urine als ‘beitsmiddel’, om de verf kleurecht te maken. De kleurstof hecht zich aan het textiel, dat te drogen werd gehangen. Daarbij kwam de gele kleurstof in aanraking met zuurstof uit de lucht, waardoor het veranderde in onoplosbaar blauw dat ook niet meer uit de textiel gespoeld kon worden.
Vroeger werd het inweek proces op zaterdagmiddag ingezet. Men liet het geheel vervolgens tot maandagochtend staan en hing het dan op. Daardoor hadden de ververs ‘verplicht’ vrij op maandag als de textiel droogde. Dit is de herkomst van de uitdrukking ‘blauwe maandag’.
De Wede cultuur stortte volledig in toen de Portugezen en later de Nederlanders en Engelsen, indigo uit India naar Europa meenamen. Deze indigo is een stof uit de Indigostruik en is chemisch identiek aan de kleur van Wede. Indigo bevat echter dertig keer zoveel kleurstof en is dus goedkoper.
Ook van de korenbloem kun je een blauwe verfstof maken. Van de bloemblaadjes kan, gemengd met aluin, blauwe inkt gemaakt worden, die gebruikt kan worden om gouaches te maken of textiel te verven.
De bladeren van Cichorei produceren een blauwe verfstof als ze gekookt worden.
Afgevallen blad van krentenboompje wordt zeeblauw.